Het allerleukste van onderwijs is dat je er bovenop zit als studenten zich ontwikkelen en tot nieuwe inzichten en vaardigheden komen. Enkele maanden geleden was dit goed merkbaar bij het vak Bijbelse Theologie van het Nieuwe Testament, een vak waarin een belangrijk thema in de opbouw van het Nieuwe Testament wordt gevolgd. Dit jaar ging het over ‘de tempelkritiek van Jezus’, een sleutelthema om een visie te ontwikkelen op Jezus en de vroege christenen.

In de afgelopen maand woonde ik een paar bijeenkomsten binnen het netwerk van kerken bij die het vermelden waard zijn. De besturen van de Raad van Kerken en MissieNederland hielden een gezamenlijke bijeenkomst om over de toekomst van beide organisaties na te denken. 

Onderwijs is geen doel in zichzelf. Mensen informeren zodat zij op de hoogte zijn van zaken is niet voldoende. Je hoopt dat de informatie iets met hen doet. Woordjes Frans en Engels leren is vrij zinloos als er nooit iets mee gedaan wordt en dat geldt ook voor kennisoverdracht in andere vakgebieden. Uiteindelijk wordt vakkennis overgedragen om een nieuwe vakman of vakvrouw af te leveren. 

Deze week ontmoetten Ingeborg Janssen en ik een medewerker van de Protestantse Kerk in Nederland (PKN). We spraken met elkaar over het thema: ‘kleiner wordende en stervende gemeenten’. Dat laatste bijvoeglijke naamwoord stuit een beetje tegen de borst, omdat alles in ons zich tegen dat sterven verzet: er is immers hoop in de christelijke gemeente!

Het is woensdagochtend 24 januari 2018, iets over half elf. Mijn denken over bidden staat op het punt voorgoed te veranderen. Enkele minuten daarvoor herinnert de bel in het Baptist House alle aanwezigen aan het gebedsmoment. 

Regelmatig hoor ik mezelf zeggen dat ‘niets in het leven dat van grote waarde is, snel komt.’ Ongetwijfeld is dit niet altijd waar, maar meestal wel. Beter is om er wel rekening mee te houden, zeker wat geestelijk onderwijs betreft.

Onlangs kwamen we in contact met een aantal baptisten uit de Kachin-stam (Noord-Myanmar). Zij verzochten om kerkdiensten te kunnen houden in de Herdenkingskerk in Amsterdam. 

Eerst een confessie. Hoewel ik nooit zo competitief was als kind, heerst er in mij de laatste jaren een zekere geldingsdrang die zich vooral uit op fietspaden. Regelmatig betrap ik mijzelf op een onbewuste rivaliteit richting mijn medefietsers: haal ik eigenlijk zonder reden iemand in, gewoon omdat ik het kan. Zo werd ik vorige maand ineens ingehaald door een jongedame, juist op mijn favoriete stukje fietspad.

Als baptistengemeenten (en de Unie) kunnen we op de kerkelijke kaart worden geplaatst in het midden tussen de evangelische en de reformatorische kerken. Dat zie je onder andere terug in de kerkelijke achtergrond van mensen die toetreden tot onze gemeenten.