Project van een vader

Veel ouders zien kinderen als project(ie) van zichzelf. Nee, dat is geen opvoedkundig ideaal, zal menig pedagoog je kunnen vertellen. Maar: Ja, toch maak ik me er schuldig aan. Dinsdag viel dat kwartje…

Het is ochtend als ik mijn oudste zoon (5) naar zwemles breng. We fietsen langs de Bovenbuurtweg in Ede; een straat waar meerdere scholen aan grenzen. Eerst rijden we langs het voortgezet onderwijs, waar mama vroeger naar school ging. Het ventje kijkt geboeid. Daarna volgt het ROC A12, waar papa alles over computers leerde. “Dat wil ik later ook!” schalt het ventje vanaf z’n fietsje. Aan het einde van de straat volgt de Christelijke Hogeschool. “Hier heb ik ook nog op school gezeten.” Ventje vraagt: “Wat leerde je daar dan?” Na even nadenken: “Eigenlijk alles over God, Jezus en de kerk”. Ventje snuift: “Dat wil ik niet!” zegt hij resoluut. Maar waarom niet, vriend? “Dat lijkt me saai”. Saai? Het is toch fantastisch om de wereld een beetje te verbeteren? Ventje haalt z’n schouders op, mompelt nog even “nah”, stapt weer op zijn fiets en trapt dan stevig richting zwembad. Met iedere omwenteling van zijn trappers vervliegt mijn hoop op een imitatio di papa.

’s Avonds begint papa aan de preekvoorbereiding uit Lukas 4, waar Jezus de contouren van Zijn koninkrijk schetst. In tegenstelling tot de verwachtingen van de toehoorders is het goede nieuws van het evangelie in het bijzonder gericht aan mensen in de marge. De liefde van God voor de hoer op de wallen, de frauduleuze belastinginspecteur en uitkeringstrekker is een omdraaiing van mijn (vaak onbewuste) waardesysteem. Ook nu weer wordt papa uitgenodigd tot radicale generositeit, vredestichting, vergeving en een diepgeworteld geloofsleven waar hypocrisie geen ruimte heeft. Het lijkt alsof elke letter me verder ontkleed van triomfantelijkheid, trots en eigenwaan. Dan denk ik weer aan ventje: heeft zijn vader de wereld een beetje beter gemaakt? Voorlopig moet ik het antwoord schuldig blijven. Vooralsnog zijn we allemaal een project van de Vader.